Tisz BeAw
Tisz BeAw
Parsza Dewarim otwiera nam ostatnia księgę Tory. „Dewarim” (Słowa) to nie tylko nazwa pierwszej parszy, ale również hebrajska nazwa tej ostatniej księgi Pięcioksięgu. Biorąc pod uwagę czas, na jaki przypada czytanie tej księgi, a mianowicie to, że w każdym roku parsza ta przypada na tydzień, w którym jest Tisz Beaw, może powinniśmy zobaczyć co ma wspólnego ta parsza z wydarzeniami związanymi z Tisz Beaw i jaka jest w tym dla nas duchowa lekcja. I tak dla przykładu w parszy Dewarim 1:26 czytamy o odwiecznym problemie człowieka wobec jego Stwórcy:
Terua
Terua
Parsza Balak jest wielką studnią proroctw mesjańskich. Tym razem spójrzmy na bardzo ciekawy tekst z Bamidbar 23:21, gdzie czytamy o tym, jak Balak król Moavu (Moabu) zatrudnił wieszcza/proroka Bileama po to, aby złorzeczył Izraelowi. Bileam zaś otrzymawszy to, co mu pokazał Elohejnu (nasz Bóg) rzekł między innymi:
„(21) W Jakubie nie dopatrzyłem się niczego zdrożnego Nie widziałem obłudy w Izraelu. JHŁH, jego Bóg, jest z nim, Wykrzykują na cześć jego jako króla.” B.W
W tym wersie ukryte są ciekawe rzeczy. Gdy czytamy ten werset w języku hebrajskim to widzimy, że słowo „Wykrzykują” to hebrajskie słowo „Terua”.
Hebrajskie słowo terua znaczy w takim sensie: „Dźwięk Szofaru, alarm, głośny dźwięk”.
Nechusztan
Nechusztan
Parsza Chukat opisuje nam dalszy ciąg wędrówki Izraela po pustyni i zawiera wiele poselstw, które wskazują na życie lub misje naszego Adonaj Jeszua Hamaszijach. Jednym z ciekawszych jakie tam znajdujemy jest historia o osadzeniu węża na palu. Bemidbar (IV Moj) 21:8
„(8) Wtedy rzekł JHŁH do Mojżesza: Sporządź węża i umieść go na wysokim palu; wtedy każdy ukąszony, jeśli tylko spojrzy na niego, zostanie przy życiu.” B.T
I znowu tu widzimy, jakby już tradycyjnie bunt Izraela przeciwko Jahłe i instrukcjom Elohejnu (naszego Boga) no i przeciwko Mosze (Mojżeszowi). Często zdumiewamy się, gdy czytamy zapis takich buntów i z niedowiarstwem pytamy, jak oni mogli tak postępować. Zapominamy przy tym, że opisane jest tam 40 lat wędrówki i że buntów, tak naprawdę to nie było zbyt wiele biorąc pod uwagę ilość lat.
Sefirat HaOmer
Sefirat HaOmer
Parsza „Emor” opisuje wszystkie moadim (wyznaczone czasy) na Święte Zgromadzenia, które wyznaczył nam nasz Niebiański Ojciec Jahłe Elohejnu. Pośród całej tej plejady moadim znajduje się poselstwo, które w dużej mierze dotyczy teraźniejszego czasu. A jest nim Sefirat Omer – odliczanie omeru. W Wajikra (III Moj) 23:15 – 16 czytamy:
„(15) I odliczycie sobie od dnia po szabacie, od dnia, w którym przyniesiecie snopy do wykonania nimi gestu kołysania, siedem tygodni pełnych, (16) aż do dnia po siódmym szabacie odliczycie pięćdziesiąt dni i wtedy złożycie nową ofiarę pokarmową dla JHŁH.” B.T
Nasz Stwórca oczekuje od swego ludu, aby ten pamiętał o liczeniu tych pięćdziesięciu dni. Kulminacyjnym dniem pięćdziesiątym w rachubie tego czasu ma być Szawuot czyli święto Tygodni albo z greckiego Pięćdziesiątnica.
Wszystko by się wydawało proste, gdyby nie to, że już od czasów Drugiej Beit HaMikdasz (II Świątyni) powstał spór pomiędzy Saduceuszami a Faryzeuszami o to, jak powinno się obliczać te pięćdziesiąt dni.
Jom Kipur
Jom Kipur
Parsza Acharej Mot w dużej mierze mówi o największym moed (święcie) w biblijnym kalendarzu, a mianowicie
o Jom Kipur, czyli o Dniu Pojednania. Często dzień tego moed nazywany jest również Dniem Sądu. W Wajikra
(III Moj) 16:30 – 31 czytamy:
„(30) Bo tego dnia będzie za was dokonywane przebłaganie, aby oczyścić was od wszystkich grzechów. Przed JHŁH będziecie oczyszczeni. (31) Będzie to dla was święty szabat odpoczynku. Będziecie w tym dniu pościć. Jest to ustawa wieczysta.” B.T
Zbliżamy się do Pesach, dlatego dobrze jest przypomnieć sobie, czym jest Dzień Pojednania w świetle ofiary Jeszua HaMaszijach złożonej w czasie Pesach.
Trędowaty
Trędowaty
Parsza Mecora kontynuuje temat z poprzedniej parszy, a mianowicie podaje nam przepisy dotyczące oczyszczenia osoby trędowatej. W Wajikra 14:2 czytamy:
„(2) To jest prawo dotyczące trędowatego w dniu jego oczyszczenia: będzie przyprowadzony do kapłana,” B.T
Pierwszą rzeczą jaką zauważamy w opisie naszej parszy jest to, że dana osoba zarażona tzaraat/caraat była wykluczona z obozu i musiała przebywać po za jej obrębem. Osobę taką pod względem ceremonialnego zanieczyszczenia traktowano jak zwłoki, jak osobę zmarłą. Oczyszczenia osoby zanieczyszczonej poprzez dotknięcie zwłok, należało dokonać tak, jak oczyszczenia nazirejczyka, to jest popiołem z czerwonej jałówki, o którym czytamy w Bemidbar 19 (IV Moj).
Tzaraat
Tzaraat
Parsza Tazrija ma w sobie wiele poselstw. Jednym z ciekawszych i nie zawsze zrozumiałym jest to, że należało odpowiednio zareagować na sytuację, gdy pojawi się na czyjejś skórze trąd. Czytamy o tym w Wajikra 13:2-3
„(2) Jeżeli u kogoś na skórze ciała pojawi się nabrzmienie albo wysypka, albo biała plama, która na skórze jego ciała jest oznaką trądu, to przyprowadzą go do kapłana Aarona albo do jednego z jego synów kapłanów. (3) Kapłan obejrzy chore miejsce na skórze ciała: jeżeli włosy na chorym miejscu stały się białe i jeżeli znak zdaje się być wklęśnięty w stosunku do skóry ciała, jest to plaga trądu. Kapłan stwierdzi to i uzna człowieka za nieczystego.” B.T
W tym przypadku Kohen Hagadol (Najwyższy Kapłan) Aaron (lub jego synowie) był zobowiązany, aby dokonać również inspekcji miejsca zamieszkania, aby ocenić jaką kwarantannę należało zastosować wobec osoby zakażonej trądem. Pierwszym etapem była izolacja na siedem dni.